|
10/08/2012
Ons model voorspelt over vijftien tot twintig jaar het beginpunt, zegt Kevin Schaefer, onderzoeker bij het National Snow and Ice Data Center in Colorado. “Vanaf dan is de permafrost een grote bron van broeikasgassen. Dit proces zal bovendien onomkeerbaar zijn.”
New York kampte de voorbije zomer al weer met een hittegolf. Die komen steeds vaker voor nu de gemiddelde temperatuur in de stad met 1,3° Celsius is gestegen in de laatste veertig jaar. De terugkerende hittegolven in New York duiden erop dat de klimaatverandering in New York sneller verloopt dan elders. New York State Energy Research and Development Authority verwacht een bijkomende stijging tot 2,7 graden tegen 2050 en zelfs tot 4 graden tegen 2080.
De temperatuur is niet het enige wat de grootstad zorgen baart. Het waterpeil is in de laatste honderd jaar 30 centimeter gestegen en de klimaatverandering kan dat proces nog versnellen. Vooral het lager gelegen Manhattan komt dan ernstig in de problemen. Ook buiten New York mogen Californië, Florida en Louisiana de komende jaren ernstig overstromingsgevaar verwachten.
Maar ook hoger gelegen landsdelen zitten door de klimaatveranderingen al ernstig in de problemen. Wereldwijd smelten de gletsjers zienderogen. Onder de oppervlakte speelt zich echter een nog groter drama af: smeltend permafrost. Dit leidt onder meer tot enorme puinstromen die heel der dorpen in gevaar brengen. Guttannen is zo één dorpje. Gelegen in de Zwiserse Alpen met 310 inwoners, is het de laatste stop omhoog, op weg naar de Grimselpas. In juni 2009 braken op de noordoostelijke flank grote rotsen af en sindsdien komen er jaarlijks enorme stromen puin naar beneden.
Ieder jaar nemen de modderstromen en de hoeveelheid puin toe. In drie jaar tijd is er 630.000 kubieke meter puin naar beneden gekomen. Alleen al voor het puin in de rivier zou je zo'n 50.000 vrachtwagens nodig hebben.
etenschappers stellen vast dat de oorzaak ligt bij smeltend permafrost. Dat is een ondergrondse laag van rots of stenen die permanent bevroren is. Vijf procent van de Zwitserse grond is permafrost. Die permafrost fungeert als een soort stopverf en stabiliseert steile rots- en puinhellingen in het hooggebergte. Als het smelt, gaan rotsblokken en puin in grote hoeveelheden schuiven, zoals in Guttannen dus.
Het is onmogelijk om voorspellingen te maken van veranderingen in de permafrost die te ver vooruit liggen. Ook het puin weghalen uit de vallei en de rivier is geen optie, wegens te duur en te gevaarlijk. Voor de inwoners uit het Zwiserse dorpje is er dus weinig hoop, uiteindelijk zullen ze ergens anders moeten gaan wonen. Hoeveel dorpen er op die manier zullen volgen, is nog maar de vraag.
Maar niet enkel in Zwitserland wordt de situatie van smeltende permafrost problematischer met de dag. Wereldwijd zorgt deze permafrost voor een dreigend probleem, omdat er enorme hoeveelheden kooldioxide en methaan in zitten opgeslagen. Indien de aarde tegen het huidige tempo blijft opwarmen, kan tweederde van de kooldioxide die in de permafrost zit opgeslagen, vrijkomen. Dit cruciaal punt bereiken we over vijftien tot twintig jaar, zo blijkt uit nieuwe modellen. Het mechanisme zelf was al bekend. In de Canadese staat Quebec is de grens van de permafrost al 130 kilometer naar het noorden opgeschoven, in een halve eeuw tijd.
In een gemiddeld scenario zal 29 tot 60 procent van de permafrost op aarde ontdooien. Dat zal leiden tot 190 gigaton extra kooldioxide in twee eeuwen tijd. Dit is vergelijkbaar met de helft van de hoeveelheid die sinds het begin van de industriële revolutie in de atmosfeer is terecht gekomen.
In de poolstreken zal dit zorgen voor een temperatuurstijging van 8 tot 10 graden Celsius. Dit zal niet alleen het gebied drastisch veranderen, maar ook de voorspelde temperatuurstijging van de aarde nog eens met drie graden verhogen. Het model kan nog geen berekening maken van het methaan dat eveneens in de permafrost zit opgeslagen. Het broeikaseffect van methaan is veertig keer zo sterk als dat van kooldioxide.
Bron: VWK
|
